زینب محمدابادی از سن 10 سالگی شروع به قالی بافی کرده . خواهر زینب خانم میگه اگر کسی بتونه درست دستو ( شونه) بزنه یعنی این هنر رو خوب یادگرفته . قالی هایی که بافته میشدن منبع درامدی برای خونه بوده و خانم ها از این طریق هم سرگرمی داشتن و هم درامدی کسب میکردند . اون ها پول خرید نخ رو نداشتند که پلاس هارو ببافند بنابراین از همسایه ها لباس های بلااستفاده رو میگرفتن و نخ و تیکه های پارچه برای پلاس اماده میکردند .
خانم عنابی از سال 1400 همکاری خودش رو با بنیاد سپهر شروع کرده . دختران خانم عنابی از اینکه پلاس ها مورد توجه افراد در شهر های دیگه قرار گرفته خیلی راضی هستند و کلی حال خوب از پلاس بافی میگیرند . بنیاد سپهر هم سعی میکنه هر چه سریع تر تیکه پارچه های ضایعاتی رو از کارخانه ها تهیه کنه و تحویل خانم عنابی بده تا به همراه جاری و دخترانش طرح و نقش های زیبایی رو پدید بیاره .
